Paano?

Gusto kita. Gusto mo ako. Simple lang. Walang kumplikasyon. Pero baka dahil sa sobrang simple nyan, magkaroon ng kumplikasyon.

Tulad ng...

Paano... e hindi naman tayo?

Ano... hanggang saan 'to?

Mahal mo ba? Mahal ko ba?

Masaya tayo oo. Pero... tapos ano?

Minsan kausap ko yung pa-deep kong kaibigan. Usapan namin tungkol sa relasyon. Kung paanong nauuso sa panahon ngayon yung dating na relasyon. Yung tipong magkakakilala kayo, tapos labas labas (dinner, inom, movie, out of town) sa mga unang linggo, o buwan. Unti-unti, magiging intimate. Nag-ho-holding hands. Nagyayakapan. Exclusive na. Naghahalikan. Pero hindi pa talaga kayo. Magtatabi sa kama tapos boom. Pero hindi pa kayo. Hanggang sa magkakasawaan. O siguro dahil nagkatabi na sa kama kaya nagkawalaan na ng gana. Hindi naman kasi kayo e. Wala ka naman pinanghahawakan. Wala namang label.

Tapos, may makikilala ka ulit na bago. Repeat stanza.

Yung kaibigan kong yun, may pamilya na siya. Hindi niya pinagdaanan yung ganyang dating na eksena. Kasi long-term jowa niya yung asawa niya ngayon. At fyi, masaya naman sila today.

Naiimbyerna lang siya kasi hindi niya maintindihan yung konsepto nun. Nagsasayangan lang ng panahon ang mga tao. Exclusive nga pero hindi naman pala kayo. Bakit pa exclusive? At lalo siyang naiimbyerna kapag may nangyari na. Tapos biglang hindi na mag-uusap. What's the point daw.

Dami niyang kuda. Sabi ko na lang...

I never imagined myself to venture in this kind of relationship.

Para Kay Jojo

Hi Jojo!

Bente dos na ko pero pakiramdam ko trese lang ako sa pagkahumaling ko sa'yo.

Bente dos na ko pero para akong elementary sa sobra kong pagka-crush sayo. Hihihi

Bente dos na ko pero para akong hayskul kung kiligin sa tuwing maririnig ko pangalan mo o kaya sa tuwing makikita kita sa pila ng FX. Lalo na kung makakasabay kita sa FX tapos katabi pa kita. Ayyyyy!

Oh, Jojo...

Pero mailap ang tadhana (wow, tadhana big word!).

Sa tuwing makikita kita kapag nasa pilahan ako ng FX, hindi ka naman pumipila kasi mahaba na yung pila. Minsan pumipila ka pero di tayo nagkakasabay sa isang FX. Hanggang tingin na lang ako.

Sa tuwing makikita kita sa paborito nating inuman sa Makati, hanggang tingin na lang din ako. Palagi mong kasama yung mga katrabaho mo, puro kayo lalaki. Hanggang tingin ka lang din kaya ang lakas ng loob ko mag-inarte na type mo rin ako. Eh ang mga kasama ko puro bakla kaya feeling ko trip mo talaga ako. Nalaman ko nga lang pangalan mo kasi napagkasunduan namin ng ka-trabaho ko na tatanungin ka niya kapag nagpang-abot tayo sa inuman spot na 'yun. Pero mula nun, hindi mo naman na ako pinansin pa. At wala akong lakas ng loob para lumapit sayo. 

Sa tuwing mauudlot ung pagpila mo sa pilahan, palagi kong sinasabi sa mga kaibigan ko na.... "Sa susunod na pumila siya, kakausapin ko na siya..."

Pero kanina.... pauwi na ko galing trabaho sa Makati. Nakapila ako. Paglingon ko nang slight, naaninag ko ikaw yun! Kibit-balikat lang ako. Ayoko mapansin mo na nakita kita at baka mag-blush ako (kahit gabi na 'yun at madilim na). Pero nung may dumating na FX (Revo, in particular), sumakay ako sa likod. Sumakay ka rin! Tinabihan mo pa ako! Pucha! Kilig to da bones!

Pagkakataon ko na! Para chikahin ka. Para magpapansin. Ang lakas ng loob ko kapag nagkukwento ako sa mga kaibigan ko. Pero habang nasa loob tayo ng FX....parang hindi ko yata kaya. Ang awkward pala. Buti na lang naka-earphones ka at may pinapanood kang kung ano sa cellphone mo--nang hindi mo mapansin na kinikilig ako habang katext ko mga katrabaho ko at binabalita ko sa kanila na "Katabi ko si Jojo sa FX!!!!" Ganyan.

Pero hanggang sa bumaba tayo sa lugar natin, hindi naman tayo nagkausap. Nauna kang bumaba kasi nasa may pinto ka. Akala ko hihintayin mo ko makababa tapos ikaw magsasara nung pinto kasi alam ko na alam mong parehas tayo ng bababaan. Pero.... nganga, teh. Iniwan mo ko dun. Ako nagsara. Ni hindi ka nga lumingon eh. Kahit man lang bilang lalaki, hindi mo ko pinagsarhan ng pinto.

Kaya ang tanong ko...

Bading ka ba?

Midyear 2015

Kalahating taon na pero parang napakarami ko ng naranasan sa taon na to. 

Sinubok ng panahon, pinatatag ng karanasan.

Ang panget ng pasok ng taon na 'to para sa'kin. Wasak na wasak ako nun. Ginapang ko ang araw-araw. Kumayod ako gabi-gabi. Nilunod ko lahat ng lungkot sa alak; kaya lang sa kasamaang-palad, natuto silang mag-swim.

Unti-unti, yung mga white blood cells ko lumaban.

Aaminin ko, bumagsak yung performance ko sa trabaho. Pero bumawi ako.
Aaminin ko, hindi ko na-ko-kontrol sarili ko sa inuman at umuuwi akong bagsak. Pero bumawi ako.
Aaminin ko, nawalan ako ng oras sa pamilya ko, dumalas yung pag-gimik ko. Pero bumawi ako.
Aaminin ko, napabayaan ko ang sarili ko. Pero bumawi ako.
Aaminin ko, muntik na kong tumiklop at tumambay sa nakaraan. Pero bumawi ako.

Binago ko ang tingin ko sa buhay. Kinilala ko ang sarili ko. Sinubukan ko kung hanggang saan ang kaya ko. Lumabas ako sa kahon na kay tagal kong ginawang tahanan. Unti-unti, may mga binago sa pisikal na anyo. Nagpakulay ako ng buhok kahit alam kong nakakasira ito ng hair. Nagpadagdag ako ng butas sa tenga. Nagpapayat. Nagpa-tattoo.

Pero hindi ibig sabihin nag-rebelde ako. Mas nagkaroon ako ng oras sa pamilya. Sa sarili ko. Nagagawa ko na yung mga hindi ko magawa dati. Ang daming nagbago. Kung dati, yung attitude ko medyo "walang pakielamanan ng trip", ngayon naging "I don't give a fuck". Hahaha! Medyo parehas lang pero iba yung dating kapag English. Hihihi

Marami na rin akong nakilalang bagong tao. Yung iba okay naman; yung iba okay na okay; at may ibang hindi masyadong okay. Pero ayos lang yun. Shit happens talaga.

So ayun na nga. Midyear na. Lapit na mag Pasko. Pero birthday ko muna. Hihihi

Gratitude

Maraming nagtatanong kung bakit mo pinalaya.
Maraming nagtataka kung paano mo nagawang mang-iwan.
Maraming hindi makapaniwala sa nangyari.

Pero...

Maraming gustong magpasalamat sa'yo.

4.26.2015

I was at a lost for words.

My heart was torn into pieces,

I couldn't get everything back into place.

Some say sad people make the greatest writer--

I couldn't agree.

I was so sad-- screaming at the moon,

cursing the sun, wallowing in pain.

Yet I couldn't write.

How sad should I be to write again?

Breathe

Hindi na tayo bata para maglaro;

Hindi na tayo mga musmos na walang alam sa mundo;

Malaki na tayo, matanda na tayo.

Alam na natin ang totohanan sa laro laro lang.

Hindi 'to kwento ng One More Chance

Na maghihiwalay tayo at magkakabalikan dahil sa isa pang chance.

Hindi rin 'to Starting Over Again

Na magkikita tayo ulit para magkaroon ng Closure.

Mas lalong hindi 'to A Very Special Love

Na may dalawa pang sequel pagkatapos at nauwi din sa kasalan.

Ito ang totoong buhay.

Nagsimula sa Hi.

Inaraw-araw ang usap at text.

Nagka-mabutihan ang kalooban.

Nagka-aminan.

Pero mauuwi rin sa malamig na hiwalayan.

Araw-araw na pag-iyak.

Gabi-gabi na pag-a-alak.

Hindi na tayo bata.

Matanda na tayo.

Hindi na tayo bata na nag-hu-hulaan ng damdamin.

Hindi na tayo bata na kailangan pang magpa-liguy-ligoy.

Matanda na tayo--nasa tamang pag-iisip na para magbitiw ng mga salita

Mga salitang hindi dapat pinaglalaruan.

Even the best fall down sometimes

As I stare out the window,
I was embraced by your cold shadow.
I shivered; reminisced about your warm caress
Only to wake up from this sweet stress.

Thirty years from now will you still think of me?
Of how we used to walk through the streets..
Of how our hands stumble upon each other
And find our eyes locked to forever.

Maybe this is not our time, nor yet the time
Maybe the ocean will soon dry
Maybe the birds will soon walk
Maybe the magic has lost it's spark
Maybe the ghost has come alive
Maybe our love was meant to stay in the past.

Midnight Talk: May

Personally meeting up with guys I've known virtually is one thing. I never really saw myself venturing into this world. Not that I'm into the hook-up scene--no, it's not that. Exploring this kind of dating scheme is quite new to me. Actually, the concept of dating itself is new for me. After all the long-term relationships I've had in the past, I never thought I could be classified as not just single, but dating.

For my previous relationships, there were always the courting stage. The traditional Filipino style of dating but with a twist. Instead of singing outside my house accompanied by a guitar, there were YouTube links of romantic songs for me. Instead of chopping woods to be used in the fireplace, there was the taga-buhat ng everything--bag, shopping spree, grocery, food, etc.

But this era, you can actually date someone you've just virtually met. With the likes of WeChat, Tinder, Skout, Grindr--online dating applications--one can easily browse for potential partner. With a few click, you can start a conversation online. After a few lines, you decide to meet up. You either eat, drink, watch a movie, stroll--just about anything. Then you make out.

You see each other for quite some time--3 weeks, 1 month, 2 months--eventually one of you will shy away. Probably one of you met someone more exciting to be with, more fun to talk to, etc. When one starts to shy away, there are a lot of potential reasons why.

I got bored.

This is going nowhere.

Walang sparks.

Feeling ko may iba syang kinikita.

Busy.

And many more.

This habit is now developing into a new culture by the Filipinos. 

Alone but not lonely

First time ko manood sa sinehan nang mag-isa. Nasa bucketlist ko siya nitong mga nakaraang linggo pero ngayon lang ako nagkaroon ng pagkakataon para gawin ito.

Dati, iniisip ko mukha siguro akong tanga kung manonood ako mag-isa. Wala akong mabubulungan ng komento ko; wala akong mahahampas o makukurot pag nakakagulat o nakakakilig yung eksena. Parang ang lungkot. Baka isipin ng ibang tao ay loner o kaya  ay wala syang ka-date. Alam niyo naman ang mga tao, echosero't echosera.

Pero nagawa ko.

At okay naman.

Normal naman. Ayos nga e. 

Nung umpisa, medyo nag-alangan pa ako kung tama ba yung desisyon ko kasi horror movie pa yung pinili ko. Talaga nga naman. Naghahanap yata talaga ako ng problema. Haha!

Pero.... okay naman. Pag nakakagulat yung eksena, kahit wala akong mahahampas o kurot, magugulat akong parang normal na tao. Pag kadiri yung eksena, imbis na yumakap ako sa katabi at magtago, pwede naman ako pumikit o takpan ko ng sarili kong kamay yung mata ko. 

Hindi ko kailangan umasa sa ibang tao kung kaya ko naman pala. #Hugoat

Pero, sabi nga ng title ko, Alone but not lonely--oo mag-isa ako pero hindi ko naramdaman na nag-iisa ako. 

Masaya. Masarap sa pakiramdam na kahit papaano, na-i-spoil ko ang sarili ko. 

Ngunit hindi sa lahat ng oras ay masaya mag-isa. Syempre, darating yung panahon na kailangan may kasama ka. Hindi lahat ng bagay masaya gawin nang mag-isa. Yung iba kasi mas masaya pag may kasama. 

Labor Weekend 2015

While most people are in Boracay for LaBoracay.... we were, again, in Quezon for Labor weekend. hehehe di ako makaisip ng magandang Labor- name. :( 

Last year this time, we were in Mar Del Sol resort sa Sariaya, Quezon also. But this time we tried Paraiso Beach Resort. It's more developed, more mainstream, hence more people!! Kaimbyerna pero keri!! May bonggang pool--one olympic size for adults and one kiddie pool. Pero sobrang init ng adult pool parang sauna kakaloka!!

Sarap ng dagat talaga forever!!

 thank you panorama :))

photobombing my brother's moment HAHAHA

hindi ko alam bakit wala ako dito.... :( 

not much picture but I had a really good time!!! :)

nognog po ako.

how was your labor weekend? :)

XO

Midnight Talk

oo, literal midnight ngayon at nagsusulat ako kasi may bigla lang akong naalalang linya mula sa movie na That Thing Called Tadhana. kahit pinapapak na ko ng lamok ngayon deadma lang basta gusto ko 'to masulat.

yung eksenang nagtanong si Mace (Angelica Panganiban) kung paano maka-move on, symepre dinamdam ko yun.

M: Paano ba makalimot?
A (JM De Guzman): Pwede kang uminom gabi gabi, pwede kang umiyak gabi gabi, pwede kang makipagdate kung kani-kanino, o pwede kang makahanap ng new love.


New love. Big word.

Yung pag-inom gabi gabi, halos nagawa ko rin yun. Di nga lang literal na gabi-gabi kasi walwal naman yun tsaka ang sakit sa atay nun ah. Mga every after 2  nights naman. chos.

Eto ang literal: yung pag-iyak gabi gabi. Sakit e.

Nakipag-date din ako. Mga more than 1 din yun.

Tapos pwede kang makahanap ng new love.... Eto inaabangan ko!!!! <3

Di naman ako nagmamadali. Pero hindi ko talaga inasahan na totoo pala yung sagot ni Anthony. Na effective pala yun para makalimot. Tsaka yung sinabi niya na wala naman sa tagal yun; kung hindi ka na niya mahal, hindi na talaga. Kahit hanggang ngayon hindi ko alam kung bakit talaga kami naghiwalay, pinatawad ko na siya kahit walang sorry. Ganun talaga e. Pero no regrets ako. True, nakakapanghinayang pero may mga tao talaga na darating sa buhay natin para lang magturo ng lesson at talagang dadaan lang sa buhay--kumbaga pansamantalang kaligayahan lang.

Basta abangers lang ako dun sa isa pang way na sinabi ni Anthony para makalimot!!! <3

Batis Aramin 2015

Spent Maundy Thursday-Black Saturday in Batis Aramin---a resort walking distance from Kamay ni Jesus in Lucban, Quezon.

buti pa ang bridge, may lambingan, hahaha chozz

prusisyon sa bayan ng Lucban

pabili po!!!

madlang people

night life sa bayan!

jump shot! haba ng hair ko chozzz.

medyo kinda tinamad ako magsulat today. but overall, i feel rested. :) after all the stressssssss, the OTs, the depression, and everything else....finally nakapag-unwind na rin with family :) and dahil summer na, which is my favorite season aside from Christmas, nakapag swimming na!!! more more swimming pa sana kahit di naman ako marunong mag swimming. hahaha!

Here's to more out of town this summer of 2015!!
And to a more fruitful life. Naks ano daw? :)

Firsts

Just this March, I've done a lot of firsts.

1. Hair dye

2. Ear pierce

3. Meet up with someone from online

4. Umangkas sa motor..........at bumyahe sa hiway!!! (one of my major fears talaga is mag motor sa hiway..... but i conquered!!!!)

5. Michelle's Goto!! The ever famous Michelle's sa Rosario (Pasig), first time ko natikman after so many failed attempts at visiting,finally nakatikim na!

I want to add more of course. YOLO lang ang peg? haha! But I realize, this is actually a great and fun way to keep myself distracted. :)

A Letter To The Person Who Didn't Give Me The Love That I Deserve | Elaine Bradford

I will not fall for you all at once. No, I will fall for you gradually--falling for the little things. Like the way you laugh mid kiss sometimes, and look at me like you can't believe what is happening. Or the way you reach over in your still sleep-fogged state and pull me close to you as if you cannot keep me close enough. Or simply the way you look at me when we laugh; laughing with you is my favorite. It's like looking directly into your core and seeing how truly vulnerable you can be; laughing with me yet hoping I won't break your heart. But what you don't know is that I could never break your heart, because it is the most beautiful thing about you.

I remember the day you asked me my top pet peeves before listing yours. You said these were your only deal breakers. They were off the wall and nothing close to what I expected, but they were yours--they were part of you--they made you who you are. Opening up to reveal your vulnerabilities says a lot about you. I always saw the fierce uniqueness burning brightly in you, but your list illuminated that even more. I was hooked.

What I so badly wanted to see is that I am the girl who will be there for you when you need reminding how amazing you are, because life has you convinced otherwise. The girl who will cherish any time spent with you, simply because it is a chance to be near you. I'm the girl who will make you homemade chicken noodle soup from scratch when you're not feeling well. I'm the girl who will believe you when you say you want to "take things slow" to give us the chance at having something real. But I'm also the girl who will stand up for herself instead of being walked on.

I guess no answer is answer enough. I'm not important enough to warrant a simple, quick text saying you're not up for hanging out? I'm not important enough to stick around and wonder where this is going, because the answer is clearly a resounding "nowhere". It echoes off the walls built by the silence you have placed between us so many weeks ago now. I'm done waiting for a response, convincing myself that somewhere--even in the far back of your mind--is a thought of me that will ring through as if someone tapped a fingernail on a crystal glass. A clear sound to ripple to the front of your consciousness and remind you I'm standing by...but I'll stand by no more.

I deserve to be happy...but so do you. Waiting around for something to never happen only promotes the stagnation of life, progression--it halts the future and what it has in store. What so many others our age forget to remember is this: love isn't simply choosing to spend your life with someone. It is waking up every day and making the daily choice to spend the rest of your life with them. Love isn't passive, it's an action---a daily choice. It's perpetual.

But the most important kind of love is the kind we most often neglect: self love. I gave that up in my desperate search for love from you, and I lost sight of who I am and what makes me happy. So instead of sitting around waiting for a text from you that will probably never come, I'm choosing myself every day. To wake up and remind myself that I am strong, and worthy of being loved the way I wanted to love you. Someday, I will get that kind of love from another person, someone capable of allowing me to love them.

And so since I know you will never read this letter, I hope someone--somewhere is able to learn from my misgivings and at the very least, love themselves again. I hope it as much for a stranger as I wish it for you. But I also hope that you remember being forgotten, like me, by so many potential lovers before me. Please love yourself again.

Dear reader: you're beautiful, amazing, and worthy of so much love. Please don't ever forget that...but if you do, I hope you also remember to love yourself first. Because nothing will make you happier than doing what is best for yourself. Be happy, Be free, Be loved.

--------------------------------------

Source: ThoughtCatalog

Feeling critic!

Nung pinanood ko yung That Thing Called Tadhana, damang-dama ko si Mace (Angelica Panganiban). Ramdam na ramdam ko lahat ng hugot niya. Feel na feel ko yung pagka-wasak ko. Parang nginudngod ng movie sa pagmumukha ko yung fact na wala na kami, naglaho na lang lahat, tapos na talaga. Ang sakit nun. 

Pero nung pinanood ko naman yung Fifty Shades of Grey, parang gusto ko ulit magmahal. Parang ang sarap kiligin ulit. Namiss ko yung moments na patago ka na lang ngingiti kasi ayaw mong mahalata nung lalake sa harapan mo na gustung-gusto mo siya. Tapos syempre may kaakibat na intimate moments yan. Yun. Nakakamiss din yun.

Hindi ko tuloy alam kung anong gusto kong gawin. Hahaha! Sa isang banda, aaminin ko, nalulungkot pa rin ako. May kirot pa rin. Minsan napapaisip pa rin ako, saan ba ako nagkulang? Ano bang dapat kong ginawa para hindi sana nauwi sa ganito? Pero minsan hinihintay ko na lang matapos yung ganyang tanungan sa utak/puso ko tapos, ngingiti na lang ako. Para kunwari masaya na ako. 

Pero gusto ko rin umakyat sa Baguio--parang yung ginawa ni Mace. Tapos sisigaw din ako sa tuktok. Tapos maiiyak. Gusto ko rin yung natulog lang sa damuhan (may nakalatag naman na kumot, syempre). Tapos mag-wi-wish din ako sa shooting star na sana hindi ko na siya mahalin. Tapos pagbalik ko sa bahay nandun siya, humihingi ng tawad, makikipagbalikan. Ay pucha di ko pa kaya.

Pero sa isang banda, gusto ko rin yung naranasan ni Anastasia Steele. First time niya ma-inlove. Kakaibang feeling kaya yun. Tapos napaka-all out ni Christian Grey. Biruin mo, binigyan siya ng Mac na laptop tapos kotse! Pinasakay pa sa helicopter habang nag-ro-"roadtrip" sa himpapawid. Alam ko naman 0.00005 % lang ang chance para makakilala ng ganung klaseng lalake dito sa Pinas, or sa Maynila specifically, pero gets? Yung feeling na sobrang special ka sa isang lalake. Ita-trato ka niyang prinsesa o reyna.

In the end, hindi ko pa rin alam. Nagpapaka-feeling kritiko lang ako. Wasak e.

Nothing good happens after 2am

I never used to believe in forever;

But I was there when you said it.

You used to be my knight in shining armor,

But hey it's 2015.

But I don't think it would hurt to wear a real armor.

We used to be inseparable;

I really don't know what happened.

You used to take me to places;

Now, I take myself to places.

We used to be so happy;

And now I'm crying.

We used to exchange vows;

Now we're deleting those vows.

We made plans for our future,

I guess it's all part of the past.

You used to be my boyfriend;

But now, you're just a boy...hardly my friend.

Someday, if not you, someone will make me believe, again,

In always and forever.

Ang Kapangyarihan Ng Wika (Liham)

mula sa libro ni Bebang Siy-- It's Raining Mens.

-----------------------------------------

Kinakabahan ako habang ginagawa ang sulat na ito para sa iyo. Hindi ba't sa mga salita nagsisimula ang lahat? Ang pagkilala, ang pag-unawa, ang pag-ibig, maging ang buhay? Gayunpaman, sa salita rin nagsisimula ang pagkawasak, ang katapusan, ang pamamaalam. Ano at pinupuno ko pa rin ng mga salita ang papel na ito?

Tatlong dahilan.

Una, humihingi ako ng tawad. Sa lahat ng kirot na naidulot ko sa iyo, patawad. Nakakalungkot na nagkatagpo tayo sa panahong pinoproblema ko ang aking direksiyon. Marami akong gusto at di gusto. Ito. Iyan. Iyon at marami pang iba. Pero pagpihit naman ng hangin, pumipihit din ang aking isip. Iba na naman ang gusto at di ko gusto. Nadamay ka at nasugatan sa pinakamadugong riot sa buhay ko: ang riot na kinasasangkutan ng kontrabida/goon/kalaban na kung tawagin ay sarili.

Alam kong maraming pagkakataong umasa ka sa happy endings, sa mga posibilidad nating dalawa kung tayo ay magkakasama. Isa sa mga dahilan niyan ay ang mga binitawan kong salita sa iyo. Huwag mo sanang isipin na nang binitawan ko ang mga salitang ito ay may intensyon akong paasahin ka't saktan. Wala, maniwala ka, wala akong intensyong ganyan, pero nangyayari talaga na minsan, hindi nagdudugtong ang realidad at mga salitang binitawan. Kahit ako, dismayadong-dismayado sa sarili. Inihihingi ko ng tawad ito. Sakaling sumugal ka ng libo-libong pag-asa sa ating dalawa, patawad.

Ikalawa, nagpapasalamat ako sa mga ginawa mo para sa akin. Hindi ako sigurado kung ikatutuwa mo nga itong sasabihin ko pero sasabihin ko na rin. Tingin ko'y walang nasayang na sandali sa relasyong ito. Marami akong natuklasan, naunawaan at nadama. At naniniwala akong ganon din ang naranasan mo. Kaya hindi man maganda ang kinahinatnan ng lahat, nananalangin ako na sana mas matingkad sa alaala mo ang tuwang naibigay ng relasyong namagitan sa atin. It was really extraordinary, aminin mo man o hindi. Kahit ako na mas marami nang relasyong pinagdaanan ay hindi pa nakakaranas nito. Kaya muli, salamat. Salamat.

Ikatlo, magpapaalam ako. Hindi ko alam kung pagkabasa ng sulat na ito, gugustuhin mo pa akong maging kaibigan o kahit man lang kausap. Pero sa tingin ko, hindi na mahalagang malaman kung gusto mo pa akong maging kaibigan o kahit man lang kausap. Sa puntong ito at sa ikapapayapa ng kalooban nating dalawa, ang mahalaga na lang ay masabi ng isa sa atin ang salitang paalam.

Thanks

Thank you for making me believe that a guy can be loyal and faithful to only one woman.

Thank you for showing me how much you love me -- even with your poker face.

Thank you for letting me into your world.

Thank you for entering my world.

Thank you for being my personal psychologist whenever I'm down.

Thank you for being strict and protective.

Thank you for all the trips we had.

Thank you for all the nights we spent together.

Thank you for all the food trips we had.

Thank you for taking care of me whenever I'm drunk. And whenever I'm sick. 

Thank you for all those times you accompanied me to wherever I go. Whether it was an important errand or just some place I want to go to.

Thank you for being my Valentine for two years.

Thank you for the Christmas and New Year that we had.

Thank you for spending three of my birthdays with me.

Thank you for all the public displays of affection -- it made me super kilig and feel blessed and super loved.

Thank you for all the sundo you made. And hatid.

Thank you for the mornings that we spent waking up together.

Thank you for all the material gifts you gave me--shoes, bags, clothes, etc etc.

Thank you for the second family that I had even for a short period of time. I really enjoyed their company.

Thank you for planning your future with me. Though it hurts that right now, it's all just a plan.

Thank you for making me believe in forever.

There are a lot more things I am thankful for because of you. But I couldn't list everything. Also, I am sorry for everything that made you sad, mad, disappointed, jealous, frustrated, etc.

I just hope it's not too late to let go of all the hatred, all the angst, and all the issues. I hope you won't prove me wrong.

Hong Kong 2014

We flew to Hong Kong last November of 2014. Spent two days in Hong Kong then traveled by land to ShenZhen, China where we spent overnight.

At the airport....

On our way to our hotel...

very light traffic!

Most of the buildings are actually residential!

For our first day in Hong Kong, we don't have anything on our itinerary so we have the whole day to ourselves! We just explored the area....there was a local market near our hotel, it was like a Greenhills or St. Francis haha! Then there was also a mall nearby but it's also like St. Francis Square. More more tyangge. 

The next day.....

First off: Victoria Harbour

 

Then we went to TSL Jewellery

We also took the boat ride in Aberdeen Harbour. During the boat ride, one part of the harbour is where the Aberdeen Boat Club stays. So.......bonggang bonggang mga yate!

eto na mga yate!!!

then the Jumbo Floating restaurant...

But there's another part of the harbour where you'll see these.... similar to informal settlers in land.

Then the Happiest place on earth....daw. HAHA! Naimbyerna ako ang daming tao ang hirap mag-enjoy!!!

Family Pic with Mickey!!!!!

Right after Disneyland, byahe na agad kami papuntang Shenzhen, China! Hinatid kami ng tour bus namin sa train station then from there, mga 10 stations pa going to China. Mala-Recto-Santolan lang ang peg. China na. hahaha! But of course hindi ganun kadali since may immigration and all pa, more more pila ang eksena bago matatakan ang passport!

We arrived in our hotel around 10-ish pm. Wala pa kaming dinner kasi we left Disneyland by 7pm tapos dire-diretso na yung byahe since ung train ay nakaschedule! Bongga.

We bought dinner na lang sa convenience store nearby...

On our first and only day sa Shenzhen, our first stop: this authentic jade jewellery store. Most of the stores na pinuntahan namin, pinagbebentahan kami ng products nila after ng "tour" sa store nila. Tiba tiba talaga!


Uhm, ngayon ko lang narealize wala pala akong picture sa store na 'to. Bawal pala.

But I took a picture of their toilet!! Eto yung tinatawag na "Kung Fu toilet". Gets?!? Mapapa-squat ka ala-kung fu kung wiwiwi ka at number 2!!

Next stop is: WOW (Wonders of the World), Parang miniature version ng mga wonders of the world. Although hindi kasama sa package namin ang entrance fee kaya nasa labas lang kami. Pero from there nakita naman namin yung Eiffel Tower, Columns, Pyramid, etc. Mas bongga kung makakapasok pero mahal! Next time na lang! hahaha!

May picture na po ako sa Eiffel tower hihihihi

Then we tried this short/cute train ride along the area lang naman. So parang ung vicinity ng WOW and Happy Valley ma-sa-sight niyo...

Then we had lunch here... Also our final stop for the day. Agad agad.

We left China and went straight ahead to immigration going back to Hong Kong. We were picked up by our tour bus and traveled around an hour going to the airport. Susme! Nasa airport na kami ng mga 3pm then ang flight namin 10pm pa. Kaloka!! Well kasi yung iba namin kasamahan 5pm ang flight kaya early bird ang peg.

Anyway, that's it for our Hong Kong - Shenzhen trip! Maybe next time if given the opportunity I would like to explore more of Hong Kong, particularly dun sa area na famous for their shopping! Hihihihi